Ο Κώστας Γάκιας μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, αγωνιζόταν στην Αθλητική Ένωση 2002, που έμελλε να αποτελέσει τον τελευταίο σταθμό της ποδοσφαιρικής καριέρας του. Στα 39 χρόνια του ο έμπειρος μέσος αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του και πλέον έχει αφοσιωθεί στην προπονητική, ανήκοντας στο τεχνικό επιτελείο της ακαδημίας του Ολυμπιακού Βόλου.
Η απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, συνέπεσε με τη συμπλήρωση δύο δεκαετιών παρουσίας στα γήπεδα της Μαγνησίας. Το 1999 άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στον Ιάσονα Άλλης Μεριάς, ενώ στη συνέχεια φόρεσε κατά σειρά τις φανέλες του Διόνυσου, της Μακρινίτσας, της Αγίας Παρασκευής, του Παγασητικού και της Α.Ε. 2002, με ενδιάμεσο ένα εξάμηνο πέρασμα από την Ιωλκό, μέχρι που επέστρεψε στα Καλά Νερά και ολοκλήρωσε την καριέρα του. Μέτρησε εκατοντάδες συμμετοχές στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Α’ και Β’ κατηγορίας, με τον ίδιο να θυμάται πως ξεκίνησαν όλα: «Ασχολήθηκα χάρη στην προτροπή ενός φίλου μου. Μέχρι τότε έπαιζα ερασιτεχνικά, με τις παρέες μου. Θυμάμαι το πρώτο μου ματς, με τον Απόλλωνα Καναλίων εκτός έδρας. Είχαμε κερδίσει 3-1 στα Κανάλια. Το παιχνίδι είχε γίνει Νοέμβριο του 1999. Μάλιστα, είχα σκοράρει. Θυμάμαι εκείνη τη σεζόν στον Ιάσονα, με τον Σπανό στον πάγκο. Με αντεπίθεση διαρκείας στον β’ γύρο, ο Ιάσων είχε γλυτώσει τον υποβιβασμό. Είχα πετύχει 15 γκολ εκείνη τη χρονιά».
Για μία δεκαετία αγωνίστηκε ως επιθετικός, όμως, στα 30 χρόνια του άλλαξε θέση, με τον Κώστα Γάκια να λέει: «Εκείνη τη χρονιά είχα προπονητή στη Μακρινίτσα τον Θανάση Βλαχόπουλο, ο οποίος με γύρισε στο κέντρο. Νομίζω πως αυτή ήταν μία εύστοχη επιλογή. Στο κέντρο απέδιδα καλύτερα».
Το φετινό καλοκαίρι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και για τον Κώστα Γάκια: «Ήμουν 19 ετών, όταν έπαιξα για πρώτη φορά. Άλλες εποχές εκείνες. Τότε που ξεκίνησα, ήμουν στην Αθήνα για σπουδές κι ερχόμουν κάθε Σαββατοκύριακο στον Βόλο για να παίξω. Όταν αγαπάς κάτι, κάνεις θυσίες. Βέβαια, οι χαμένες ώρες από την οικογένεια, τους φίλους ή τη δουλειά σου, δεν αναπληρώνονται με τίποτα. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι της γενιάς μου αγαπούσαν περισσότερο το ποδόσφαιρο σε σχέση με τα σημερινά παιδιά. Όμως, ο κύκλος έκλεισε. Κι αφού απέκλεισα το ενδεχόμενο να γίνω παράγοντας, ασχολήθηκα με την προπονητική. Στη Μακρινίτσα χρημάτισα πολλά χρόνια αρχηγός. Το ίδιο και στην Αγία Παρασκευή. Μου άρεσε να μπορώ να κατευθύνω τους συμπαίκτες μου, να τους βοηθάω. Το πέρασμά μου στον πάγκο ήρθε ως φυσικό επακόλουθο».
Πλέον είναι κάτοχος διπλώματος UEFA B, με τον ίδιο να επενδύει πολλά στον τομέα της επιμόρφωσης: «Στο παρελθόν οι πιο πολλοί προπονητές ήταν εμπειρικοί. Τώρα με τις σχολές, αποκτάς περισσότερα εφόδια. Σου δίνουν το ερέθισμα και μετά είναι στην ευχέρειά σου να το εξελίξεις όσο θέλεις εσύ».
Όσο για την παρουσία του στα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού Βόλου; «Συνεργάζομαι για 3η χρονιά. Φέτος έχω δύο αγωνιστικά τμήματα, αναλαμβάνοντας τις ομάδες Κ10 και Κ12. Στον Ολυμπιακό υπάρχει σε εξέλιξη ένα project, που «τρέχει» η διοικούσα επιτροπή, που έχει αναλάβει τις ακαδημίες, με υπεύθυνο τον Γιώργο Ζάχο. Υπάρχει οργάνωση, είμαστε τέσσερις προπονητές και όλο αυτό δουλεύει πολύ καλά. Φέτος πέρα από την Κ17, που είναι «κομμάτι» της ΠΑΕ Ολυμπιακός κι έχει αρκετά παιδιά που ήταν πέρυσι στην Ιωλκό και ανήκαν στην ακαδημία, εμείς δουλεύουμε με 80 παιδιά. Υπάρχει θέληση και βασικός στόχος μας είναι η βελτίωση των παιδιών, όχι μόνο στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό το έχουμε πετύχει σε μεγάλο βαθμό. Να συμπεριφέρονται όπως πρέπει στο γήπεδο και να έχουν διάθεση να παίζουν σωστό ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, το κομμάτι των ακαδημιών δεν το είχα σκεφτεί. Πλέον μου αρέσει πολύ. Κοιτάζοντας τα χαμόγελα των παιδιών νιώθεις πολύ όμορφα. Αυτό σου δίνει κίνητρο και γίνεται πιο ευχάριστη και πιο δημιουργική η προπόνηση».
Πηγή: εφημερίδα «Θεσσαλία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου