Ν. Πρίντζος: «Σταθμός στη ζωή μου ο Ολυμπιακός Βόλου»

 

Όσοι είχαν την τιμή να φορέσουν την φανέλα του Ολυμπιακού Βόλου, στα δύσκολα χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχουν να λένε πως εκείνη η εποχή τους σημάδεψε και έχουν να θυμούνται όμορφες αναμνήσεις. Ο Νικήτας Πρίντζος είναι από τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές που δεν διστάζει να πει, πως ο Ολυμπιακός αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στη ζωή του.
«Εκείνα τα χρόνια ο Ολυμπιακός μας γαλούχησε όχι μόνο στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Μας πρόσφερε αγκαλιά και προστασία», θα πει στην «Θεσσαλία» ο Νικήτας Πρίντζος, ο οποίος μας άνοιξε την καρδιά του και ξετύλιξε το κουβάρι των αναμνήσεών του σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη:
«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στη Δόξα Αερινού. Στην Ε’ γυμνασίου ήρθα στο Βόλο, μετά τις δοξασμένες εκείνες μέρες, όπου ο Ολυμπιακός Βόλου είχε κάνει τη μεγάλη νίκη με την ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια για το κύπελλο με 1-0 και μετά τις σπουδαίες νίκες επί της Δόξας Δράμας, που έχουν μείνει στην ιστορία. Προπονητής, τότε, στον Ολυμπιακό ήταν ο Ζιώγας και σε ηλικία 14 ετών έπαιξα στα τσικό. Είχε προηγηθεί πριν από μένα ο αδερφός μου, ο οποίος είχε παίξει και στην πρώτη ομάδα, στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Τότε στον Ολυμπιακό έπαιζαν ο Βαρούτσικος, ο Δημητρακόπουλος, ο Δημόπουλος, ο Τσιγαρίδας, ο Βλαχάβας κ.α. Μετά τον Ζιώγα είχαμε προπονητή τον Νάνο, με το πρωτάθλημα, τότε, να διεξάγεται σε τοπικό επίπεδο. Σε ηλικία 16 ετών, το 1960, έπαιξα στην πρώτη ομάδα. Στη δική μου εποχή είχα την τύχη να έχω δύο σπουδαίους προπονητές, τον Τουάνι και τον Τρεβιζάν. Πρόεδροι στον Ολυμπιακό ήταν ο Τάκης Παναγής, ένα διάστημα ο Ηλιόπουλος, ενώ στα διοικητικά συμβούλια μετείχαν ο Σάρος, ο υποστράτηγος Πορφύρης, ο Μουστάκας, ο Δημώτσος… Είχε γίνει και η ένωση με τον Εθνικό και στην ομάδα ήμασταν η νεότερη γενιά. Ο Ματζαφλέρης, ο Τσιτσιγιάννης, ο Ρηγούλιας, ο Χρυσοχού, ο Παπάς, ο Βλαχάβας, ο Μακρής, ο Μποτίνος, ενώ συνέχισαν και έπαιζαν οι Βαρούτσικος και Δημόπουλος.
Αντιμετώπιζα ένα μεγάλο πρόβλημα με το σπίτι μου. Ήμουν ορφανός από πατέρα και με βοηθούσαν τα αδέρφια του πατέρα μου. Ο αδερφός μου σπούδαζε γιατρός και είχε εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο. Για να πούμε την αλήθεια, εκείνη την εποχή όποιος έπαιζε ποδόσφαιρο δεν θεωρούταν και καλό παιδί και οι δικοί μου δεν με άφηναν να παίζω. Ερχόταν στο χωριό ο Σπύρος Πορφύρης, ο νομάρχης Παπαδάκος και ζητούσαν από τους οικείους μου να με αφήσουν να παίξω στον Ολυμπιακό. Πολλές φορές, μάλιστα, δεν χρησιμοποιούσαν ούτε το όνομά μου στην εφημερίδα, για να μην το μάθουν οι δικοί μου…».
Τι σημαίνει για το Νικήτα Πρίντζο ο Ολυμπιακός Βόλου;
«Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή του ανθρώπου που τον σημαδεύουν. Στον Ολυμπιακό Βόλου ήμουν ένα παιδάκι, που ήρθε από το χωριό και βρήκε μία ζεστή αγκαλιά. Έναν κόσμο, τον οποίο αισθανόμουν ως οικογένεια. Αυτό το βίωμα μπαίνει στην ψυχή σου και όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν το ξεχνάς. Ο πρώτος σταθμός της ζωής μου ήταν ο Ολυμπιακός Βόλου. Εκείνα τα χρόνια ο Ολυμπιακός μας γαλούχησε όχι μόνο στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Μας προσέφερε μια αγκαλιά και προστασία. Αλλά και με τους συμπαίκτες μου ήμασταν πάρα πολύ αγαπημένοι, σε μια ηλικία που δεν έχεις και εμπειρίες από τη ζωή. Το κομμάτι του Ολυμπιακού μ’ έχει σημαδέψει. Υπό την έννοια, ότι με καθοδήγησε στη μετέπειτα ζωή μου και το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό. Όταν βλέπω την φανέλα, την οποία με έχουν χαρίσει από τον Ολυμπιακό συγκινούμε. Όταν φορούσες την ερυθρόλευκη φανέλα αισθανόσουν ένα ρίγος. Ήταν κάτι βαρύ… Δημιουργήθηκαν δεσμοί μεταξύ μας, που μας σημάδεψαν σε όλη μας τη ζωή. Αυτή την φανέλα την θεωρώ σύμβολο, που πίσω από αυτό κρύβεται η ιστορία της ζωής μου».
Έχετε ζήσει από κοντά ορισμένες από τις μεγάλες δόξες το βολιώτικου ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Πως ήταν εκείνη η εποχή;
«Ενώ σε επίπεδο ποδοσφαιριστών υπήρχαν καλές σχέσεις, υπήρχε η μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ Ολυμπιακού και Νίκης. Μία αντιπαλότητα, η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα, αλλά πιστεύω, ότι τότε ήταν δέκα φορές μεγαλύτερη. Υπήρχε μια εποχή που και η Νίκη είχε φτιάξει πολύ καλή ομάδα, με Καλιοντζή, Λαλέ, Τζίνη, Καραηλιού, Ζαντέρογλου, Κασαπλέρη κ.α. Εμένα δε μου άρεσε αυτή η αντιπαλότητα γιατί δημιουργούνται ακραίες καταστάσεις. Και να λάβει κανείς υπόψη, ότι τα πρωταθλήματα ήταν τοπικά. Πίστευα, πως αυτή η κατάσταση με τα χρόνια θα είχε εκλείψει. Δυστυχώς… Μάλιστα, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να υπάρχει αντιπαλότητα και με τη Λάρισα, που δεν υπήρχε στη δική μου εποχή, καθώς τότε το λαρισαϊκό ποδόσφαιρο ήταν στην αφάνεια».
Ποιες θεωρείτε τις σημαντικότερες διαφορές στο ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής σε σχέση με σήμερα;
«Οι καιροί άλλαξαν, αλλά εγώ δεν μπορώ να προσαρμοστώ στο να βλέπω ομάδες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που να διαθέτουν τρεις Έλληνες παίκτες και οι υπόλοιποι να είναι ξένοι. Ή να βλέπω επαρχιακές ομάδες, στις οποίες να μην υπάρχει κανείς ντόπιος ποδοσφαιριστής. Αναλογίζομαι, αν κάποτε θα μπορούν να μαζεύονται αυτοί οι ποδοσφαιριστές, όπως μαζευόμαστε εμείς οι παλιοί, που ακόμα υπάρχουμε. Μετά από 20-25 χρόνια, αν θα πρέπει να μαζευτούν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού Βόλου, θα πρέπει να καλέσεις παίκτες από το Περού, την Αργεντινή, τη Βραζιλία…
Στα δικά μου χρόνια ο νομός Μαγνησίας τροφοδοτούσε με παίκτες τις ομάδες του Ολυμπιακού και της Νίκης. Κάποιοι από αυτούς ξεχώριζαν και έφευγαν από το Βόλο, όπως ο Καλιοντζής, ο Χαλκιάς ο οποίος στη συνέχεια έφυγε στην Αυστραλία, ο Μουστακλής, ο Τζίνης, ο Ζαντέρογλου, ο Μποτίνος, ο Συνετόπουλος, στη συνέχεια ο Καραΐσκος και ο Καραμίχαλος. Αν δεν αντιμετώπιζα τα προβλήματα από το σπίτι, να κατεβαίνω από το χωριό να κάνω μία φορά την εβδομάδα προπόνηση, πιστεύω πως θα είχα καλύτερη πορεία. Είχα κληθεί στην Εθνική Νέων μαζί με τον Ζαντέρογλου και τον Τζίνη και σε ένα φιλικό προετοιμασίας στη Ριζούπολη, πριν η ομάδα πάει στην Αυστρία, τραυματίστηκα και δεν πήγα. Μετά από ένα παιχνίδι που παίξαμε στο Βόλο με την Παλλαμιακή, υπήρχε πρόταση να πάω, είτε στον ΠΑΟΚ, είτε στην ΑΕΚ, με πολύ καλές προϋποθέσεις. Όχι βέβαια πολλά χρήματα, αλλά τότε σε βοηθούσαν να μπεις στο πανεπιστήμιο και σου διασφάλιζαν διατροφή και διαμονή. Μάλιστα, με πίεζε ο Κώστας Τσιριγκάκης να πάω στον ΠΑΟΚ. Έπρεπε, ωστόσο, να δουλέψω, γιατί ο αδερφός μου σπούδαζε γιατρός. Όλο αυτό το κλίμα δε μου επέτρεψε να φύγω από τον Βόλο. Όταν υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία, έπαιξα για δύο χρόνια στο Χαλάνδρι, ομάδα που αγωνιζόταν στην Β’ Εθνική».
Είστε φίλαθλος; Πηγαίνετε στο γήπεδο; Παρακολουθείτε ποδόσφαιρο;
«Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήμουν κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Πιο παλιά πήγαινα και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Ασχολήθηκα και βοήθησα στο παρελθόν τα τμήματα μπάσκετ του Ολυμπιακού Βόλου, τόσο το αντρικό, όσο και το γυναικείο, όταν προπονήτρια ήταν η Ελένη Παπαθανασίου. Μάλιστα, πήγαινα και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Στο αντρικό τμήμα προπονητής ήταν ο Κώστας Κουρκούμπας και πρόεδρος, τότε, ο Κώστας Θεοδώρου. Προσπάθησα και έβαλα ένα λιθαράκι, με διάφορους τρόπους, προς την κατεύθυνση τα παιδιά να ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Ήμουν από τους ανθρώπους, που στην αποτυχία της ομάδος στεναχωριόμουν πάρα πολύ. Όταν χάναμε, χαλούσε όλη η διάθεσή μου. Κάποια στιγμή είπα, δεν πάει άλλο. Προκειμένου, πλέον, να μην μεταφέρω και στο σπίτι μου αυτή την κατάσταση, σταμάτησα να πηγαίνω στο γήπεδο εδώ και πέντε χρόνια περίπου. Ποδόσφαιρο παρακολουθώ από την τηλεόραση, διαβάζω εφημερίδες, ακούω ραδιόφωνο, παρακολουθώ αθλητικές εκπομπές.
Έχω καλές αναμνήσεις. Όταν αναπολώ αυτές τις στιγμές αισθάνομαι ευχάριστα. Είναι κάποιες χαρούμενες νότες στη ζωή μου. Σε επίπεδο παραγόντων, οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο να στηρίξουν τις ομάδες έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ωστόσο, δεν τους απεδόθησαν αυτά που έπρεπε. Βλέπω τον Παναγή και συγκινούμαι. Ήταν άνθρωποι που δεν κοιτούσαν μόνο το αθλητικό κομμάτι, αλλά και την προσωπική σου ζωή. Όταν έβλεπαν πως ένας ποδοσφαιριστής αντιμετωπίζει δυσκολίες, βοηθούσαν με δικό τους τρόπο. Δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την αναγνώριση που τους άξιζε».
Πώς βλέπετε τις ομάδες του Βόλου, μπορούν να βγουν από το τέλμα στο οποίο έχουν περιέλθει τα τελευταία χρόνια;
«Πιστεύω ότι ο Βόλος θα έπρεπε να δημιουργήσει μία ομάδα. Με μία βασική προϋπόθεση όμως. Να το θέλουν οι ομάδες και οι φίλαθλοι. Όχι να το επιβάλλει κάποιος. Να μπορέσει κάποιος να τους πείσει με επιχειρήματα. Επιτρέπεται ο Ολυμπιακός Βόλου να παίζει με ομάδες που δεν υπάρχουν στον ποδοσφαιρικό χάρτη; Το ίδιο και η Νίκη; Να φτιαχτεί μία ομάδα με συναίνεση, όχι με επιβολή. Όλες οι πόλεις της Ελλάδος έχουν δημιουργήσει μία ομάδα, όπως η Λάρισα, η Λαμία, οι Σέρρες, τα Τρίκαλα, η Κατερίνη, η Καβάλα. Αν στο Βόλο γινόταν μία ομάδα με συναίνεση, το βολιώτικο ποδόσφαιρο θα ήταν πολύ ισχυρό. Το να προσπαθείς να επιβάλλεις, όμως, κάτι χωρίς να υπάρχει θέληση, δημιουργεί παρενέργειες και ακόμη πιο έντονες καταστάσεις. Αν αυτό δεν είναι εφικτό να γίνει, τότε ας προσπαθήσουν Ολυμπιακός και Νίκη να φτιάξουν ομάδες ισχυρές, που το βλέπω δύσκολο…».

Πηγή: εφημερίδα «Θεσσαλία»